Sport w dobie średniowiecza.
Okres średniowiecza datujący się od upadku Cesarstwa Rzymskiego tj. roku
476 do końca XV wieku jest okresem rozkwitu chrześcijaństwa, a zarazem
upadku kultury fizycznej. Kościół głosił, że dbałość o rozwój fizyczny
ciała i o jego piękno jest rzeczą grzeszną. Zdrowie duszy a nie ciała
było w surowej ideologii chrześcijańskiej rzeczą najważniejszą.
Człowiek posiada jednak naturalną potrzebę ruchu i ta potrzeba nie była
kwestionowana. Młodzi i starsi uprawiali biegi, pływanie i polowanie. Popularna była gra w
piłkę, kości , żeglarstwo i rybołówstwo. Rycerze na dworach pana średniowiecznego
zaprawiali
się w ćwiczeniach w bieganiu, mocowaniu, w skakaniu i pływaniu a przede wszystkim uczyli
się jeździć konno w pełnej zbroi i z bronią. Rycerze popisywali się swoimi umiejętnościami, sprawnością i siłą.
Stąd popularność w tym czasie turniejów rycerskich. Turnieje odbywały się
na dworach książąt i królów , były uroczyste, starannie przygotowane a o ich terminach wiedziano
kilka miesięcy naprzód. Mógł wziąć w nich udział każdy rycerz. Najbardziej atrakcyjnym punktem
turnieju była walka dwu przeciwnych ugrupowań. Każda drużyna liczyła od 20 do 30 osób. Byli to
rycerze na koniach. W takich walkach często zdarzały się wypadki śmiertelne. Mniej niebezpieczne
były walki dwu rycerzy, z których każdy chciał ugodzić przeciwnika kopią w głowę lub tułów. Walki
rycerskie w niektórych krajach w okresie średniowiecza odbywały się również na wodzie,
w łodziach zazwyczaj pięcioosobowych.
W średniowieczu rozwijają się niektóre sporty wywodzące się zdawnych zapasów o
charakterze rytualnym jak na przykład sumo w Japonii czy odbijanie drewnianą rakietą piłki z piórami/odpowiednik dzisiejszego badmintona/. Mnisi buddyjscy propagują natomiast
indyjskie ćwiczenia ciała i ducha pod nazwą yogi /dzisiejsza joga/.
Sport w dobie odrodzenia
W XV i XVI wieku w Europie następuje pewien zwrot do dawnej kultury antycznej a więc i
do dawnych uprawianych w starożytności sportów. Renesans przeżywa gimnastyka ciała, na
temat ćwiczeń fizycznych i ich znaczenia dla zdrowia wypowiadają się lekarze. Odnowa myśli pedagogicznej a co za tym idzie i kultury fizycznej rozpoczęła się we Włoszech i wkrótce
rozprzestrzeniła w całej Europie. Myśliciele i humaniści z tego okresu szczególnie podkreślają
znaczenie gimnastyki jako środka leczniczego oraz kształtującego i rzeźbiącego ciało ludzkie.
Nie negowano jednocześnie znaczenia innych starożytnych dyscyplin sportowych takich jak:
taniec, gra w piłkę, zapasy, jazda konna, wioślarstwo, pływanie, biegi, sporty walki,
rzuty, skakanie, szermierka.
